Ég man Rúnar Júlíusson

Rúnar Júlíusson var svo margt.

Ég var bara krakki þegar ég söng hástöfum Fyrsti kossinn í netadrósunum í portinu í Netagerðinni í Vesturbænum 10 ára og yfir mig ástfanginn af stelpu í einu af nýju húsinum við Holtsgötuna. Rúnar var alltaf hluti af mínu lífi.

Ég man eftir honum í Hljóðfærahúsinu á annarri hæð í Hafnarstræti og skömmu síðar ákváðum við vinirnir úr Vesturbænum að stofna hljómsveit og læra á hljóðfæri.

Ég man eftir að sjá hann í fyrstu Karnabæjarbúðinni hans Gulla Bergmanns og bara glápt á töffarann.

Ég man eftir að hafa hjálpað honum og María að ýta bílum þeirra út úr stæðinu á bak við Karnabæ! ég man auðvitað eftir sjónvarpsþáttunum og plötunum. 

Ég man eftur frábærum konsert í Hamrahlíðarskólanum , ég man eftir Lifunarkonsertinum í Háskólabíói.

Hljómar gerðu frábæra tónlist Trúbrot gerðu frábæra tónlist, þessi músik er greipt í sál mína og undirmeðvitund.

1975 fór ég að skrifa um músík, fyrst í Þjóðviljann, síðan Vísi, Vikuna og Morgunblaðið. Þá voru mikil tímamót í íslenskri tónlist, Hljóðriti, fyrsta alvöru stúdíóið kom til sögunnar. Lónlí Blú Bójs og fyrstu sólóplötur Rúnars.

Ég man að ég fór einu sinni með Lónlí Blú Bojs í sveitaballsferð allir saman í einni rútu, Lónlí, Halli og Laddi og fleiri.

Ég man eftir tveimur heimsóknum sem blaðamaður til Rúnars í Keflavík, þar sem hann sýndi mér plötusafnið sitt og aðstöðuna þar sem hann ætlaði að vera með útvarpsstöð (örugglega 5-6 árum að en það var frjálst öðrum en ríkinu og kananum).

Ég man síðan eftir öllum ánægjulegu skiptunum sem við hittumst eftir að ég hætti að skrifa, stundum í búðinni minni Plötubúðinni, á förnum vegi og alltaf kom hann fram við mig sem vin.

Ég á eftir að sakna þess að hitta hann og finna þetta einstaka vinarþel. Rúnar hafði ótrúlegt þefskyn á músík og var óhræddur að fylgja eftir sannfæringu sinni.

Ég á eftir að sakna hans.